Najczęstrze choroby  chihuahua

Tężyczka
 
Tężyczka u niewielkich gabarytowo ras jak chihuahua jest bardzo niebezpieczna.

Tężyczka, zwana inaczej hipokalcemią albo rzucawką poporodową (eclampsia puerperalis) jest jedną z najpoważniejszych chorób występujących w okresie poporodowym u suk. Jej przebieg jest zazwyczaj bardzo gwałtowny a przypadki niepoddane leczeniu mogą prowadzić nawet do śmierci zwierzęcia.

Choroba występuje najczęściej u suk ras małych i pobudliwych, m.in. u chihuahua, pudli miniaturowych, jamników i terierów. Na rzucawkę zdecydowanie bardziej narażone są suki z obfitą laktacją oraz te, które wychowują dużą liczbę szczeniąt, dlatego poza rasami miniaturowymi rzucawka częściej zdarza się u ras plennych. W niektórych przypadkach rzucawka może pojawić się u suk z małym miotem lub nawet u tych, które z różnych przyczyn utraciły cały miot. Objawy rzucawki najczęściej występują u pierworódek.

JAK DOCHODZI DO WYSTĄPIENIA RZUCAWKI

Do rzucawki poporodowej dochodzi u suk na skutek gwałtownych zaburzeń w gospodarce wapniowo-fosforanowej podczas laktacji, spowodowanych znacznym przenikaniem jonów wapnia, potasu i fosforu z krwi do mleka. Mleko zawiera prawie 10 razy więcej potasu oraz 15 razy więcej wapnia aniżeli osocze krwi. Jeśli zatem ta gwałtowna utrata wapnia wraz z mlekiem w szczycie laktacji nie zostanie skompensowana odpowiednio zbilansowaną dietą, dochodzi do istotnego obniżenia poziomu tego pierwiastka we krwi, co rzutuje na stan kliniczny zwierzęcia i pojawienie się objawów chorobowych, charakteryzujących się między innymi występowaniem skurczów mięśni, zwanych tężcowymi.

Niezarośnięte ciemiączko

To nie niewielki otwór w głowie, łatwo wyczuwalny jako miekkie, pulsujące miejsce pomiędzy uszami psa, które powoduje, że główka szczenięcia zmniejsza się aby ułatwić poród. Często spotukane u chuhuahua oraz u innych małych ras.Gdy jest niewielkich rozmiarów niestanowi dyskwalifikacji na wystawie, jednakże gdy nasz pies ma niezazośnięte ciemiączko trzeba na niego bardziej uważać.Nawet najdrobniejszy uraz zagraża życiu lub zdzowiu chihuahua.

Genetyczne zwichnięcie rzepek

O zwichnięciu mówimy w przypadku przemieszczenia kości, które powoduje utratę styczności ich powierzchni stawowych. Stan ten może mieć tło genetyczne lub pourazowe.

W pierwszym przypadku najczęściej mamy do czynienia ze zwichnięciem rzepki (niewielka kość, która razem z kością udową i piszczelową tworzy staw kolanowy), a predysponowane są do tego psy ras małych i miniaturowych (takie jak yorkshire terrier, pudel mały i miniaturowy, chihuahua, papillon, pekińczyk, pinczer miniaturowy, jamnik, buldożer francuski, king charles spaniel, chow-chow czy shar-pei), choć zdarzają się też przypadki wśród młodych psów dużych ras (bokser, labrador, golden retriever, dog niemiecki czy rottweiler).

W przypadku zwichnięć pourazowych (powypadkowych) mogą one dotyczyć wielu stawów (np. biodrowego, łokciowego, kolanowego). Zwichnięcie rzepki może występować również jako następstwo urazu, ale różni się objawami od tego na tle dziedzicznym (nazywanego nawykowym zwichnięciem rzepki). Jest ono zazwyczaj jednostronne i ujawnia się od razu silną kulawizną wysokiego stopnia, w przeciwieństwie do formy wrodzonej charakteryzującej się obustronnością oraz występowaniem kulawizn o różnym stopniu nasilenia (wyróżniamy cztery stopnie zaawansowania).

Dzięki rzepce staw kolanowy może prawidłowo funkcjonować. Ta mała kość przenosi ogromną siłę powstającą w czasie pracy mięśni uda na dalszy odcinek kończyny miednicznej. Podczas ruchów zginania i prostowania tego stawu rzepka porusza się po linii prostej w górę i w dół (dzięki bloczkowi kości udowej, tworzącemu „rynienkę” dla poruszającej się w nim rzepki). Przy wadach genetycznych wypada ona albo na stronę przyśrodkową stawu kolanowego (co zdarza się głównie wśród małych ras) albo na stronę boczną (głównie psy ras dużych), uniemożliwiając zwierzęciu prawidłowy ruch.

Zależnie od tego, jak bardzo proces jest zaawansowany, zwichnięcia pojawiają się bardzo rzadko (kilka razy do roku) aż do bardzo częstego występowania (kilka razy dziennie). Charakterystycznym objawem jest nagła, krótkotrwała kulawizna pojawiająca się podczas ruchu. Pies zapiszczy (ostry ból), pobiega przez chwilę z jedną tylną nogą w górze, po czym po kilku sekundach (minutach) następuje powrót rzepki na właściwe miejsce i zwierzę bez żadnych oznak bólu może znów poruszać się normalnie.

Częstotliwość występowania takich incydentów zależy od stopnia rozwoju choroby, aktywności zwierzęcia oraz odpowiedniej protekcji stawów (podawania preparatów chroniących chrząstkę stawową). Należy dodać, że problem jest często bagatelizowany lub po prostu nie dostrzegany przez właścicieli, którzy tłumaczą te sytuacje chwilową niedyspozycją psa (nadepnął na kamyk, źle postawił nogę, złapał go skurcz mięśni), jako że przez pozostałą część czasu pies porusza się normalnie, bez kulawizny i oznak bólu. Zazwyczaj następstwem tego s ą już zmiany patologiczne stawu kolanowego, których korygowanie jest później skomplikowane. Dlatego, jeśli stwierdza się objawy kulawizny, badanie w kierunku zwichnięcia rzepki powinno się przeprowadzić możliwie jak najwcześniej, już u 5-6 tygodniowych szczeniąt. Polega ono na dokładnym zbadaniu psa w trakcie prowadzenia oraz na zwierzęciu leżącym i stojącym, a w razie wątpliwości podeprzeć się badaniem RTG. Na podstawie badania ortopedycznego możemy podzielić to schorzenie na cztery typy zaawansowania:

• stopień I – poruszanie jest prawidłowe z bardzo rzadko występującą kulawizną, a zaburzenie wykrywane jest często przypadkowo podczas badania w kierunku kulawizny o innym podłożu,
• stopień II – palce kończyn miednicznych skierowane są do środka, a zwierzę podczas poruszania się unika prostowania stawów kolanowych,
• stopień III – przy zwichnięciu jednostronnym pies nie obarcza kończyny, a przy obustronnym porusz się krótkimi krokami na ugiętych kolanach („chodzi w kucki”),
• stopień IV – zwierzę porusza się jak w stopniu III, szczenięta 3-6 miesięczne podskakują lub obciążają jedynie przednie kończyny.

Nie należy dopuścić do szybkiego rozwoju choroby. W III i IV stopniu zaawansowania jedynym ratunkiem dla psa jest zabieg chirurgiczny polegający na plastyce stawu kolanowego (rozwiązanie radykalne, nieprzyjemne dla psa i bardzo kosztowne). Zwierzęta ze zwichnięciem I i II stopnia mogą być poddane leczeniu nieoperacyjnemu, które polega na podawaniu przede wszystkim preparatów chroniących stawy (środki zawierające naturalne składniki chrząstek stawowych -takie jak glukozamina, kwas hialuronowy (HA) i chondroityna), a w miarę potrzeby środków przeciwzapalnych i przeciwbólowych.

Jest to rozwiązanie znacznie korzystniejsze zarówno dla samego zwierzęcia jak i portfela właścicieli. Trzy wymienione wyżej substancje (glukozamina, kwas hialuronowy (HA) i chondroityna) zwane są glukozaminoglukanami (GAG) i odpowiadają za nadawanie chrząstce elastyczności. Zdrowa chrząstka dzięki swej sprężystości absorbuje urazy oddziałujące na powierzchnie stawowe i chroni kości przed uszkodzeniem - działa jak amortyzator.

Psy z predyspozycjami do występowania chorób układu ruchowego mogą mieć niewystarczającą produkcję GAG (następującą w komórkach zdrowych chrząstek), co odbija się na prawidłowym funkcjonowaniu stawów i prowadzi do powstawania zmian zwyrodnieniowych. Dlatego u tych zwierząt tak ważna jest suplementacja diety preparatami zawierającymi GAG.

Kwas hialuronowy (HA) odpowiada za lepkość płynu maziowego tworzącego film ochronny pomiędzy powierzchniami stawowymi. Glukozamina stosowana samodzielnie chroni chrząstki zdrowe zapobiegając wystąpieniu zmian zwyrodnieniowych stawów, natomiast stosowana razem z chondroityną zmniejsza skutki tych zmian. Kwas hialuronowy (HA) ze względu na swoje silne (ale całkowicie bezpieczne) działanie podawany psom z widocznymi trudnościami w poruszaniu się, powoduje zauważalną poprawę w komforcie życia zwierzęcia i radość z odzyskanej sprawności ruchowej.

Kliniczne efekty działania preparatów zawierających GAG to przede wszystkim poprawa ruchomości stawów, zmniejszenie kulawizny i co jest bardzo istotne, obniżenie lub całkowite zaprzestanie podawania leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. GAG jako naturalne składniki chrząstek stawowych, w przeciwieństwie do leków, nie posiadają efektu toksycznego, dlatego też mogą być stosowane przez długi okres czasu, oczywiście pod kontrolą lekarza weterynarii.

Gradówka

Zwana także zapaleniem gruczołu tarczkowego, objawia się nieznacznym obrzękiem powieki,z gózkiem na brzegu jej powieki,  w którym znajduje się jasny płyn.
Miejsce dotykowo jest bolesne, lecz najczęściej bul niejest bardzo silny.
żdaża się że pęcheżyk pęka samoistnie.
Weteryarz  poprzez nakłucie usunie pozostały płyn, zaleci stosowanie maści z antybiotykiem przez kilka dni.

Nosówka

jest zakaźną, wysoce zaraźliwą, chorobą psowatych, wywoływaną przez wirus, z komplikacjami w postaci wtórnych zakażeń bakteryjnych. Występuje powszechnie na całym świecie. Należy wraz z parwowirozą do najgroźniejszych chorób zakaźnych psów. Zachorowanie może nastąpić u psów w każdym wieku, najczęściej występuje u szczeniąt w wieku 2 - 5 miesięcy. Cechuje się wysoką śmiertelnością i ciężkim przebiegiem.

Parwowiroza

Parwowiroza psów jest chorobą zakaźną, zaraźliwą  atakującą głównie psy młode, do szóstego miesiąca życia. Niekiedy może również dotyczyć starych, dorosłych psów, w szczególności nie zaszczepionych.


CDN.